و دوباره من!!!

بعد یه تاخیر طولانی دنیا برگشته تا خاطراتش و ادامه بده...

تصمیم نداشتم دوباره برگردم...حتی سراغ اینجا هم نمی یومدم...ولی چند شب پیش یهو یاد اینجا افتادم و آدرسش و دادم به یه دوست تا بخونتش و دنیا رو بهتر بشناسه...واسه همین از اول تا آخر نوشته هام و خوندم و دوباره هوای گذشته زد به سرم...تا جایی که اذیتم نکنه ادامه می دم ...می خوام بعد سالها که دکمه اینتر و زدم وارد دنیای مجازی شدم با خوندن اینجا بهترین لحظات زندگیم و به خاطر بیارم..پس می نویسم تا بوم نقاشی زندگیم رنگی تر از همیشه به یادگار بمونه....

۱۹ اسفند ۱۳۸۱

این چند روز دوری از دانشگاه و خوابگاه واقعا به اندازه یه عمر گذشت برام.دیگه طاقت دوری از اینجا رو ندارم.نه فقط من هدی و الهامم همینطور...الان دو روزه که برگشتیم تا نمره ها رو ببینیم و انتخاب واحد کنیم.راستی از همون بلایی که می ترسیدم سرمون اومد!!!پاسکال از یه کلاس ۶۰ نفری فقط ۱۰ نفر قبول شدن!!!تازه اونم وقتی که نمره ها رو بردن رو نمودار!!!!البته من جز اون ۱۰ نفر بودم ولی هدی و الهام مثل من خوش شانس نبودن!!همه بچه ها حسابی شاکین!!سال بالاییها می گن این دو تا استاد که همه درسای تخصصی مون هم با این دو تاس کارشون همینه و همه رو می ندازن و باید یه فکر اساسی کرد!!!

در تدارک یه شورش بزرگیم...منم که سرم درد می کنه واسه این کارا...بی صبرانه منتظرم تا کلاسها شروع شه و ببینیم با این دو استاد چه می کنیم..

دلم برای همه بچه ها!!!دانشگاه!نیمکتاش!!خیابونها!خوابگاه!!تختم واسه همه چی تنگ شده بود...انگا من مطعلق به همینجام...می گن جایی وطنت هست که توش احساس راحتی و آرامش کنی!حالا معنی این حرف و کاملا درک می کنم...

امشب قراره با بچه ها بریم جای همیشگی واسه شام...همه برگشتن و اتاق به حالت اول برگشته..مریم ,ملیکا که دلم واسش شده بود یه ذره,زهرا,دنیای ۲,و منیژه...همه هستیم و دوباره سر و صدای اتاق ۱۰ همه رو آسی می کنه!!!!! البته همراه با ارازل اتاق ۱۱!!!!

هنوز سیاوش و تو دانشگاه ندیدم...دلم واسه نگاهاش تنگ شده...احتمالا ترم آخریه که اینجاس..اگه بره یعنی دلم براش تنگ می شه؟؟؟؟؟؟؟؟

نه بابا نمی شه....من می شناسمت دنیا...می شناسمت....