یاداشت اول

5 مهر 1381

خدایا باورم نمی شه ,من بالاخره وارد دانشگاه جدید و شهر جدید شدم.هنوزم باورم نمی شه که اینجام.تمام این لحظات برام مثل یه رویای شیرینه.از لحظه ای که اسمم و تو صفحه روزنامه دیدم تا همین الان که روی تختم تو خوابگاه نشستم همش3 هفته می گذره ولی برای من به اندازه 3 قرن گذشته.فکر نمی کردم بابام بهم اجازه بده بیام اینجا و درس بخونم.وقتی یاد اون شبا میافتم که تا صبح بیدار می موندم و از خدا می خواستم دل پدرم و یه جوری نرم کنه تا اجازه بده بیام ثبت نام ,تمام بدنم مور مور میشه!!من تو یکی از کشورهای اروپایی به دنیا اومدم و 4 سال بعد از به دنیا اومدنم ,به ایران بر گشتیم چون مادرم نمی تونست دوریه خانواده اش و تحمل کنه و پدرم نمی خواست دخترش تو محیط اونجا بزرگ بشه ,ولی من هیچوقت به کسی نگفتم که کجا به دنیا اومدم چون اونوقت از سختگیریهای خانواده ام تعجب می کنه و می گه شما دیگه چرا؟؟؟به هر حال تنها چیزی که از کشور محل تولدم که دیگه هیچوقت ندیدمش به ارث بردم یه چهره ء به قول بچه ها اون ور آبیه!موهای طلائی با فرهای درشت و بینیه خوش فرم سر بالا ,با چشمایی به رنگ روشن که هنوز خودمم نمی دونم چه رنگیه!به نظر خودم زیاد زیبا نیستم چون اکثر دخترها هم همین نظر و در موردم دارن اما صورتم همیشه ارزش یک بار نگاه کردن و داره!!پدرم با همه سخت گیریهاش و غر زدناش واقعا دوسم داره و می دونم که نمی تونه ناراحتیم و ببینه واسه همینم قبول کرد که برم تو یه شهر غریب درس بخونم.الان ساعت 6 بعد از ظهرو پدر و مادرم تازه من و گذاشتن و رفتن.اتاقی که توش ساکنم یه اتاق حدودا 24 متریه که سه تا تخت دو طبقه ,کنار هر دیوار داره و یه یخچال کوچیک و یه کمد دیواریه بزرگ تمام وسایل اتاق ما هستند.هم اتاقیام دارن سر اینکه کدوم طبقه از کمد مال اونهاست با هم چونه می زنن ولی برای من این مسائل کوچک کمترین اهمیتی نداره.من طبقه دوم تخت کنار پنجره رو انتخاب کردم چون این طوری می تونم هر وقت که دلم گرفت پرده رو کنار بزنم و بیرون و تماشا کنم.خوابگاه ما درست مشرف به یکی از خیابونهای معروف شهره.یه خیابون مثل جردن خودمون که ماشینهای مدل بالا دائم توش ویراج می دن و دخترا و پسرا دائم اون ومتر میکنن.وقتی به هم اتاقیام نگاه می کنم یه احساس خاصی بهم دست می ده.انگار که یه خانواده جدید پیدا کردم.هم تختی من دختریه هم نام خودم که سال دومیه که اینجاست.دختری با قد بلند و موهای بلند و چشماهای مهربون.نفر بعدی منیژه است که از همین اول کار هی دستور می ده و احساس بزرگی می کنه اونم سال دومیه ولی قیافه با مزه ای داره و به نظر دختر خوش قلبی میاد و بعد ملیکا,دختری با چهره کاملا پسرونه و از خانواده ای مذهبی که چادریه و مومن,یه چیزی تو دلم میگه می تونم بهش اعتماد کنم و مریم دختری با سبز ترین چشمای دنیا که در نگاه اول به نظرم مغرور و گوشه گیر میاد و آخرین نفر که کوچکترین فرد اتاقم هست زهراست که اونم چادریه ولی از ملیکا خوش تیپ تره.دلم یه کم برای خونه تنگ شده ولی نه اونقدر که بشینم و های های گریه کنم.آخه اینجا همه چشمها قرمز و متورمه.قرار نیست تا آخر عمر اینجا بمونم یا خانواده ام رو نبینم.من نمی فهمم تجربه یه زندگیه تازه مگه ناراحت کننده اس؟دلم می خواد برم یه دوری تو شهر بزنم اما یه کم می ترسم تنها از خوابگاه برم بیرون.تو اتاق ما همه اهل تهران هستن و هیچ کسم هم رشته ای من نیست واسه همین به اتاقای همسایه رفتم تا ببینم کسی هم رشته ای من هست تا فردا با هم بریم دانشگاه یا نه و تو اتاق بغلی با یه دختره ریزه میزه عینکی که داشت اشک می ریخت روبه رو شدم که هم رشته ایم بود به نام الهام.چون حالش زیاد خوب نبود به حال خودش گذاشتمش تا فردا برم سراغش!بی صبرانه منتظر فردا هستم تا شروع کلاسها رو جشن بگیریم.برای هر اتفاقی آماده ام و می خوام تو زندگیه تازه ام بهم خوش بگذره.دلم یه خورده هم واسه مسعود تنگ شده البته می دونم دلتنگی نیست بلکه عذاب وجدانه!!حتی بهش نگفتم دارم می رم دانشگاه و بدون خداحافظی ترکش کردم.البته از همون اول بهش گفته بودم من موندنی نیستم و رو دوستی با من زیاد حساب نکنه!اصلا نمی دونم بین اون همه آدم چطور شد پیشنهاد دوستی مسعود و قبول کردم!آخه من که اصلا اهل دوست شدن با کسی نیستم,فقط جوونیه دیگه!دلم می خو اد پسرا رو یه کم گوش مالی بدم تا فکر نکنن خبریه!همه پسرایی که من و می شناختن تعجب کردن از این کارم!خودمم همینطور!ولی خوب بدم نشد خودم که نمی تونستم برم استادیوم آزادی بازیها رو ببینم ,مسعود می فرستادم و اونم جز به جز برام مسابقه رو تعریف می کرد.خیلی اذیتش کردم خداکنه زیاد ازم دلگیر نباشه!!! وای دیگه خیلی خسته ام,بهتره زود تر بخوابم تا روز اول دانشگاه و با خواب آلودگی شروع نکنم.

به زندگی تازه ات خوش اومدی دنیا!!!!